Over het historisch waardevolle stadje Biervliet, kreeg al vóór 1183 stadsrechten en tolvrijstelling en dat sinds april 1970 deel uitmaakt van gemeente Terneuzen, valt uiteraard meer te vertellen dan binnen het kader mogelijk is.

Daarom heeft de stichting Dorpsraad Biervliet gepoogd datgene dat Biervliet allemaal te bieden heeft, te bundelen op één website. Vanaf deze website kunt u doorverwezen worden naar alle mogelijke interesses.

Heeft u iets waarvan u denkt dat het bij Biervliet hoort, maar niet op deze website is vermeld? Dan vernemen wij dat graag van u via het Contactformulier op de pagina van de Dorpsraad.

De jongste historie van Biervliet wordt gekenmerkt door een ‘moderne’ ontwikkeling, die het maatschappelijk leven sterk beïnvloedde.

Vanwege de geïsoleerde ligging was het dorp volledig op zichzelf aangewezen. Vandaar, dat ongeveer alle ambachten en beroepen vertegenwoordigd waren. Men kan zich voorstellen, welke uitwerking de komst van de telefoon (1886), de eerste tramverbinding, de auto en de bus op het gesloten wereldje had. De parochieput, waar al sinds de Middeleeuwen het vee werd gedrenkt, werd gesloten ‘om redenen van hygiënische aard’. De zorg voor de volksgezondheid kwam plotseling om de hoek kijken. Toch zou Biervliet nog tot 1923 moeten wachten op een heuse waterleiding. In hetzelfde jaar kwam de ‘elektrificatie’ tot stand. De eerste stroom werd geleverd tegen zestig cent in ‘spertijd’ en een kwartje in de ‘goedkope uren’.

Oud-burgemeester A.P. Kostense, toen negentien jaar, gelooft niet dat men in die tijd zo gelukkig was. Men verdiende weinig en de sociale voorzieningen waren ronduit slecht. De bevolking was grotendeels afhankelijk van ‘werk bij de boer’. In enkele vlasbedrijven kregen de arbeiders een iets hoger loon, maar over het algemeen had men het in die dagen niet breed. Een lange seizoenwerkeloosheid maakt de situatie nog beroerder. In 1933 kreeg de heer Kostense de functie van gemeentesecretaris. Twee jaar later was hij burgemeester en hij bleef in dit ambt tot kort voor de gemeentelijke herindeling van Zeeuwsch-Vlaanderen in april 1970.

Tijdens zijn loopbaan onderging Biervliet een ingrijpende gedaanteverandering. Het is duidelijk, dat dit niet zonder problemen is verlopen. De oud-burgemeester weet zich nog maar al te goed te herinneren, hoe buitengewoon slecht de verbindingen waren en hoe ijverig moest worden gespaard om daar verbetering in te brengen.
‘Eigenlijk was dat onze grootste zorg’, zegt hij. ‘Biervliet was volledig afgesloten van het verkeer. De wegen waren slecht. In 1918 bij de inpoldering van de Dijckmeesterpolder liet men ons nog letterlijk en figuurlijk links liggen. We hadden goede hoop, maar ook veel zorgen. Biervliet was één van de weinige gemeenten met zestien kilometer slechte weg.’
Economisch had dat een zeer nadelig effect. De heer Kostense heeft midden in het spanningsveld geleefd, dat ontstond bij de omschakeling van de handenarbeid in de landbouw naar de mechanisatie (zelfbinder). Dat gaf grote sociale problemen.
In de crisistijd van de dertiger jaren heeft hij raadsvergaderingen gekend, dat de zaal uitpuilde van de mensen, die nieuwsgierig waren naar nieuwe noodmaatregelen.
Kostense: ‘Men eiste gewoon maatregelen. Begrijpelijk, maar het legde een enorme druk op het gemeentebestuur. In een klein dorp leef je als bestuurder nu eenmaal dicht bij de bevolking’.

Hoewel hij nuchter afstand kan nemen van zijn vroegere werkkring en de gewijzigde omstandigheden volledig accepteert, denkt hij met voldoening terug aan wat in het dorp, waar hij nog steeds met plezier woont, tot stand is gekomen. En dat is niet gering. Te denken valt aan het prachtig gelegen bejaardencentrum, het gemeentehuis, waar nu het postkantoor is gevestigd, de dijk met wandelpad richting Braakman, de fraaie speelwei achter het Haringschooltje, het wijkgebouw en de waterpartij (oude haven) bij ‘Ter Walle’. Bijna al deze projecten konden worden gerealiseerd in de vijftiger en zestiger jaren.
Bovendien zijn de verbindingen veel beter geworden. Vooral de rijkelijk van groen voorziene weg Biervliet-Nieuwlandse Molen tussen Zoutepolders en Geertruidapolders.

De oud-burgemeester: ‘De voorzitter van Ooft en Tuinbouw, Petrus Dieleman, verklaarde in 1937, dat Biervliet in feite een eiland was gebleven. Die man had gelijk. Pas na de indijking van De Braakman is het isolement voorgoed opgeheven. Toen ging het opeens met sprongen vooruit en ontstond een duidelijk contrast met vroeger’.